Συνταγματικές οι προϋποθέσεις παροχής υγείας για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ

Της Αντωνίας Ξυνού

Απορρίφθηκε η προσφυγή ιατρικών συλλόγων στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τον τρόπο και τις προϋποθέσεις παροχής υγείας στου ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε συνταγματικές και νόμιμες οι σχετικές ρυθμίσεις του υπουργείο Υγείας.

Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου με πρόεδρο τον Σωτήρη Ρίζο και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Κωνσταντίνο Κουσούλη με την υπ’ αριθμ. 3962/2014 απόφασή της απέρριψε ως αβάσιμους όλους τους  ισχυρισμούς του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών (ΙΣΑ).

Οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι οι προϋποθέσεις που έθεσε ο ΕΟΠΥΥ, αποσκοπούν «στην επίτευξη της προστασίας της υγείας των ασφαλισμένων του ΕΟΠΥΥ, σε συνδυασμό με τον εξορθολογισμό του συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του οργανισμού προς όφελος των ασφαλισμένων του». Ακόμη, σημειώνουν οι δικαστές ότι οι επίμαχες διατάξεις του ενιαίου κανονισμού παροχών υγείας του ΕΟΠΥΥ, “εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και προωθήσεως διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, το οποίο αποσκοπεί τόσο στην αντιμετώπιση της, κατά την εκτίμηση του νομοθέτη, άμεσης ανάγκης καλύψεως των οικονομικών αναγκών της χώρας, όσο και στη βελτίωση της μελλοντικής δημοσιονομικής και οικονομικής της καταστάσεως”.

Υπενθυμίζεται ότι ο ΙΣΑ είχε καταθέσει αίτηση ακύρωσης της από 31.10.2011 απόφασης των υπουργών Υγείας, Οικονομίας και Εργασίας, που αφορά τον ενιαίο κανονισμό παροχών υγείας του ΕΟΠΥΥ. Συγκεκριμένα, θεωρούσε ότι έπρεπε να ακυρωθούν μεταξύ άλλων, τα σκέλη αναφορικά με:

1. την καταβολή της δαπάνης για ιατρική περίθαλψη μόνον αν παρέχεται από συμβεβλημένους με το ΕΟΠΥΥ φορείς,

2. την αναγνώριση δαπανών μόνο ιατρικών πράξεων, εξετάσεων και παροχών που περιλαμβάνονται στο κρατικό τιμολόγιο,

3. τη γνωμάτευση γιατρού διευθυντή κλινικής κρατικού νοσοκομείου ή πανεπιστημιακής κλινικής ως αναγκαία προϋπόθεση για την καταβολή της δαπάνης προϊόντων ειδικής διατροφής και

4. τη γνωμάτευση κρατικού, πανεπιστημιακού ή στρατιωτικού νοσοκομείου για την καταβολή της δαπάνης μεταφοράς ασθενούς για νοσηλεία εκτός της κατοικίας του και

5. τη γνωμάτευση γιατρού διευθυντή κλινικής κρατικού νοσοκομείου ή πανεπιστημιακής κλινικής ή στρατιωτικού νοσοκομείου για την καταβολή της δαπάνης νοσηλείας στο εξωτερικό.